dinsdag 28 december 2010
zondag 12 december 2010
Over het (voorlopige) einde van mijn omzwervingen
Omdat ik de afgelopen maanden op zoek ben geweest naar werk, kwam het er niet van om mijn blog bij te werken. Momenteel ben ik in het zuiden van Thailand (Nakhon Sri Thammarat) en heb ik even niet zoveel te doen dus ik heb tijd voor een beschrijving van de afgelopen paar maanden. Ik zal beginnen waar ik de laatste keer gebleven was.
Na alle mooie ervaringen in Laos vond ik Cambodja toch enigszins een teleurstelling. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik er maar kort was en weinig heb gezien maar toch vond ik de mensen er minder vriendelijk, de verkopers en tuk-tuk chauffeurs opdringeriger en het land in het algemeen verpest door toerisme en expats. Desalniettemin heb ik er een leuke tijd gehad.
Na en lange rit vanuit Don Det in Laos met vijf verschillende maar allemaal even krappe minibusjes kwam ik 's avonds in het toeristische lakeside in Pnom Penh aan. Hoewel 'lakeside' misschien romantisch klinkt is het eerder een armoedige backpackers-sloppenwijk. Mijn guesthouse was een krakkemikkig gebouw van hout en plastic boven het water. De steeg naar het guesthouse was continue overstroomd dus je had steeds natte voeten bij het naar buiten en binnengaan. Bovendien werd het meertje waar de wijk aan lag volgestort met zand omdat de overheid nieuwe wolkenkrabbers wilde bouwen. De accomodatie in riverside aan de andere kant van de stad was duurder en beter maar de sfeer was niet super vanwege de grote aantallen prostituees de overal rondhingen. Na 2 dagen ben ik naar een beter hostel gegaan die niet in een van deze twee toeristische gebieden lag.
In Pnom Penh was er niet heel veel te zien maar ik ben naar het nationale museum geweest waar beelden uit Angkor en van de oude Khmer beschaving te zien waren, heel indrukwekkend. Ik ben verder naar de belangrijkste tempel van het land geweest en heb de Tuol Sleng-gevangenis en de Killing Fields gezien. Het laaste was een plaats waar alle gevangenen van het Rode Khmer regime in de jaren '70 werden geexecuteerd en begraven. Dit maakte veel indruk op me omdat het geen steriele herdenkingsplaats is. De massagraven zijn eigenlijk relatief nieuw (ongeveer 30 jaar oud)en niet helemaal netjes opgegraven. Door het vele regenen in de regentijd kwamen er nog steeds kledingstukken en bot- en tandresten omhoog uit de bodem, waar je als toerist op je slippertjes doorheen moet lopen. Een schokkende en confronterende ervaring.
Na Pnom Penh ben ik naar Siem Reap (Siem Reap betekent overigens 'Siam (Thailand) verslagen', er vond hier ooit een slag plaats, vandaar deze weinig politiek correcte naam) gegaan de plaats waar de Tempels van Angkor zijn. In Siem Reap heb ik ook weer een aantal van mijn oude reisgenoten omtmoet: Chris, Matt, Karina, Kai en Ian en met hen was het wederom heel gezellig.
Ankor was de oude hoofdstad van het Khmer rijk, welke ooit een groot deel van Zuidoost Azie omspande. De beroemdste tempel is Angkor Wat, naar verluidt het grootste religieuze gebouw ter wereld en oorspronkelijk een tempel gewijd aan Vishnu. Later werden de Khmers (en andere zuidoost aziaten) echter Boeddhistisch en werd de tempel gewijd aan Boeddha. Er zijn in Ankor echter veel meer tempels in verschillende staten van ontbinding. De toegangsprijs voor de Tempels van Angkor was pittig: 40 dollar voor 3 dagen (of 20 voor 1 dag) maar ik had weinig keus. Ik heb ook een fiets gehuurd om op eigen houtje de ruines te kunnen ontdekken, de andere optie was om me te laten rondrijden door een tuktuk maar dit was duurder en ik vind het niet prettig om me als verwende toerist te laten rondrijden. Fietsen was aangenaam maar het was wel enorm zweten geblazen vanwege het tropische klimaat. De tempels waren prachtig, hopelijk kan ik binnenkort wat foto's uploaden.
Vanuit Siem Reap ben ik naar Bangkok gegaan. Ik was ongeveer 20 jaar geleden ook al in Thailand en ondanks dat ik me er niet heel van kan herinneren merk ik wel dat het hier erg veranderd is. Het is verreweg het meest ontwikkelde zuidoost aziatische land waar ik geweest ben. Zo zijn de wegen er goed zijn er overal supermarktjes van de 'Seven Eleven'-keten. Bangkok is een bruisende stad met grote contrasten, ik heb nog nooit zulke grote en overdadige shoppingmalls gezien maar aan de andere kant slapen er 'snachts mensen op straat. Je kunt hier naar het verschrikkelijke khao San road om je vol te gieten met bier en je een ongeluk te kopen aan namaakkleding of een tatoeage te laten zetten maar aan de andere kant hoef je weinig moeite te doen om het 'echte' Bangkok te zien.
Via een tip van mijn reisgenote Karina kwam ik uit bij Phiman Waterview Guesthouse. Phiman is een oase van rust in deze hectische stad. Misschien is het nog het best te vergelijken met een europese hippiekolonie/kraakcommune en er hangt hier veel kunst en er wonen hier veel kunstenaars. Het guesthouse is gelegen aan de Chao Praya rivier welke overdag verkoeling biedt en 's avonds is het hier gezellig om met anderen aan het water te zitten. Het waterpeil is imiddels een stuk lager maar de eerste keer dat ik hier kwam was de rivier zo hoog dat de omliggende steegjes en huisjes twee keer per dag onder water stonden. Vandaar dat er loopplanken door de steegjes lopen zodat je droge voeten kunt houden.
De eerste keer in Bangkok heb ik een oude reisgenoot uit Laos (Michael) weer ontmoet en na een paar dagen kwamen Chris en Thirza ook naar Bangkok. Met hen heb ik Bangkok een beetje ontdekt waarna we samen zijn doorgereisd naar Koh Phi Phi. Koh PP is enorm toeristisch en vrij klein dus ik zou het niet direct aanraden, maar toch heb ik er een hele leuke tijd gehad. We zijn een aantal keer naar een strand geweest en hebben een dag een uitstapje met een boot gemaakt. Ook heb ik voor het eerst in een hele lange tijd weer eens goede muziek gehoord tijdens het uitgaan.
Na Koh PP ben ik met de boot naar Phuket gevaren waar mijn achterneven wonen. Mijn achterneef Evert werkt op een olieboorschip en kan met zijn salaris een vorstelijk leven leiden in Phuket. Gezellig om er even te zijn en weer wat typisch Nederlandse dingen te eten. Helaas kreeg ik de griep op de tweede dag dat ik er was dus heb ik veel tijd slapend op de bank doorgebracht. Mijn achterneven zijn bevriend met lokale vissers met een niet-thaise achtergrond (eerder verwant aan maleisiers) die zichzelf de sea gypsies noemen. Het waren vriendelijke mensen die ik een aantal keer gezien heb en we zijn ook op een van hun lokale feesten geweest (verplicht meedansen en meedrinken). Toen ik enigszins hersteld leek te zijn besloot ik verder te reizen naar Chiang Mai in noord-Thailand. Omdat het twee lange airconditioned busritten van meer dan 12 uur waren en omdat ik nog niet helemaal hersteld was denk ik dat ik tijdens deze reis een nare keelontsteking heb opgelopen.
In Chiang Mai heb ik niet heel veel gedaan maar ik heb hier wel een goede vriend van mijn vader ontmoet en we zijn samen met zijn (japanse) vriendin naar een japans restaurant geweest waar ik misschien wel het beste Japanse eten ooit heb gegeten.
Vanuit Chiang Mai vertrok ik voor de tweede maal naar Vientiane om te proberen werk te zoeken en zat mijn reis er, althans voorlopig, op.
De tweede keer dat ik in Laos was ben ik voor een maand alleen in Vientiane gebleven. Ik heb een pak laten aanmeten mijn CV geupdate en heb ongenodigd een conventie over clusterbommen bezocht om te proberen werk te vinden maar het mocht allemaal niet baten. NGO's rectruteren vaak uit hun eigen land en als ze al mensen op lokatie zoeken zijn dat vaak (goedkopere en de lokale taal machtige) locals. Ik heb wel een fijne tijd gehad want ik heb veel interessante mensen ontmoet, waaronder reizigers die ik eerder en heel ver weg (Iran, Oezbekistan) al tegen was gekomen. Ook was het fijn om Apple weer te zien, het meisje dat ik eerder in Laos ontmoet had. Ik ben een dag naar een festival in haar dorp geweest en ben daarna op de rijstboerderij van haar ouders blijven slapen. Het volgende weekend is ze mij op komen zoeken in Vientiane en we hadden wederom een fijne tijd. Op de dag dat ze terug zou gaan naar haar dorp kreeg ze een telefoontje dat haar Australische verblijfsvergunning toegekend was en inmiddels zit ze dus in Australie. Jammer dat we dus afscheid moesten nemen maar begrijpelijk vanuit haar kant en bovendien hadden we om veel redenen geen toekomst samen.
Omdat mijn Laotiaanse visum verliep besloot ik eieren voor mijn geld te kiezen en om te proberen om dan maar werk in Bangkok te zoeken. Werk vinden in Bangkok was ook lastig. Ik heb diverse malen mijn CV gestuurd en ben in pak bij een aantal talenscholen langsgeweest maar ik heb niet een reactie teruggehad. Toch heb ik ook in Bangkok een fijne tijd gehad en weer oude medereizigers ontmoet en nieuwe vrienden gemaakt.
Inmiddels ben ik in Nakhon Sri Thammarat een belangrijke en oude plaats in het zuiden van Thailand (de Nederlanders hadden hier ooit een handelspost). Een oude reisgenoot heeft hier een baan als leraar engels gevonden en heeft hier een goed leven. Hij heeft me uitgenodigd om hier met de Kerst langs te komen. Samen met een meisje uit Argentinie ben ik hier in de ochtend van eerste kerstdag aangekomen. Het meisje uit Argentinie, Lucia, is erg jong en nooit eerder in Azie geweest. Ze was bij aankomst in Bangkok nogal overweldigd door de nieuwe indrukken en het ging niet helemaal goed met haar dus ik bood haar aan om tijdens de kerst samen met mij naar het zuiden te reizen. Inmiddels gaat het beter met haar en morgen gaat ze haar eigen weg. In Nakom Sri Thammarat wonen een aantal jonge 'expats' die met name leraar Engels zijn en ze zijn duidelijk erg van het leven aan het genieten. Ze leven hier voor weinig in kasten van huizen en ze gaat in het weekend vaak naar een van de nabijgelegen eilanden om te feesten. Tijdens eerste kerstdag zijn we uitgenodigd voor een Kerstontbijt en later voor een Kerstdiner in een ander huis. Toch nog een beetje een kerstgevoel ondanks het gebrek aan sneeuw hier ;)Gisteren (tweede kerstdag) zijn we naar een waterval geweest. Verbluffend mooi en uitstekend om te zwemmen.
Ik twijfel nog wat ik zal doen met oud & nieuw ga doen. Ik kan een braziliaanse vriend opzoeken op Koh Tao of ik kan met de lokale expats mee naar Koh Pha Ngan, beide eilanden waar feesten worden georganiseerd. Ook ben ik bijna door mijn geld heen en twijfel ik over wat ik zal doen in de nabije toekomst. Ik zou hier werk kunnen zoeken, er zijn hier namelijk banen en het leven is hier een stuk aangenamer dan in Bangkok. Aan de andere kant is mijn geld dus bijna op en zal het lastig worden om te leven tot aan mijn eventuele eerste salaris en bovendien begin ik Nederland enigszins te missen. Ik besef me echter terdege dat het waarschijnlijk alleen de eerste 10 dagen leuk zal zijn, waarna de harde werkelijk(loos)heid zich zal aandienen. Om over de kou maar niet te spreken. Moeilijke beslissingen dus maar het is allemaal goed. We zien wel. Tenslotte wil ik iedereen een heel gezond en gelukkig 2011 wensen met evenveel mooie indrukken, belevenissen en ontmoetingen als ik in 2010 heb gehad!
Na alle mooie ervaringen in Laos vond ik Cambodja toch enigszins een teleurstelling. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik er maar kort was en weinig heb gezien maar toch vond ik de mensen er minder vriendelijk, de verkopers en tuk-tuk chauffeurs opdringeriger en het land in het algemeen verpest door toerisme en expats. Desalniettemin heb ik er een leuke tijd gehad.
Na en lange rit vanuit Don Det in Laos met vijf verschillende maar allemaal even krappe minibusjes kwam ik 's avonds in het toeristische lakeside in Pnom Penh aan. Hoewel 'lakeside' misschien romantisch klinkt is het eerder een armoedige backpackers-sloppenwijk. Mijn guesthouse was een krakkemikkig gebouw van hout en plastic boven het water. De steeg naar het guesthouse was continue overstroomd dus je had steeds natte voeten bij het naar buiten en binnengaan. Bovendien werd het meertje waar de wijk aan lag volgestort met zand omdat de overheid nieuwe wolkenkrabbers wilde bouwen. De accomodatie in riverside aan de andere kant van de stad was duurder en beter maar de sfeer was niet super vanwege de grote aantallen prostituees de overal rondhingen. Na 2 dagen ben ik naar een beter hostel gegaan die niet in een van deze twee toeristische gebieden lag.
In Pnom Penh was er niet heel veel te zien maar ik ben naar het nationale museum geweest waar beelden uit Angkor en van de oude Khmer beschaving te zien waren, heel indrukwekkend. Ik ben verder naar de belangrijkste tempel van het land geweest en heb de Tuol Sleng-gevangenis en de Killing Fields gezien. Het laaste was een plaats waar alle gevangenen van het Rode Khmer regime in de jaren '70 werden geexecuteerd en begraven. Dit maakte veel indruk op me omdat het geen steriele herdenkingsplaats is. De massagraven zijn eigenlijk relatief nieuw (ongeveer 30 jaar oud)en niet helemaal netjes opgegraven. Door het vele regenen in de regentijd kwamen er nog steeds kledingstukken en bot- en tandresten omhoog uit de bodem, waar je als toerist op je slippertjes doorheen moet lopen. Een schokkende en confronterende ervaring.
Na Pnom Penh ben ik naar Siem Reap (Siem Reap betekent overigens 'Siam (Thailand) verslagen', er vond hier ooit een slag plaats, vandaar deze weinig politiek correcte naam) gegaan de plaats waar de Tempels van Angkor zijn. In Siem Reap heb ik ook weer een aantal van mijn oude reisgenoten omtmoet: Chris, Matt, Karina, Kai en Ian en met hen was het wederom heel gezellig.
Ankor was de oude hoofdstad van het Khmer rijk, welke ooit een groot deel van Zuidoost Azie omspande. De beroemdste tempel is Angkor Wat, naar verluidt het grootste religieuze gebouw ter wereld en oorspronkelijk een tempel gewijd aan Vishnu. Later werden de Khmers (en andere zuidoost aziaten) echter Boeddhistisch en werd de tempel gewijd aan Boeddha. Er zijn in Ankor echter veel meer tempels in verschillende staten van ontbinding. De toegangsprijs voor de Tempels van Angkor was pittig: 40 dollar voor 3 dagen (of 20 voor 1 dag) maar ik had weinig keus. Ik heb ook een fiets gehuurd om op eigen houtje de ruines te kunnen ontdekken, de andere optie was om me te laten rondrijden door een tuktuk maar dit was duurder en ik vind het niet prettig om me als verwende toerist te laten rondrijden. Fietsen was aangenaam maar het was wel enorm zweten geblazen vanwege het tropische klimaat. De tempels waren prachtig, hopelijk kan ik binnenkort wat foto's uploaden.
Vanuit Siem Reap ben ik naar Bangkok gegaan. Ik was ongeveer 20 jaar geleden ook al in Thailand en ondanks dat ik me er niet heel van kan herinneren merk ik wel dat het hier erg veranderd is. Het is verreweg het meest ontwikkelde zuidoost aziatische land waar ik geweest ben. Zo zijn de wegen er goed zijn er overal supermarktjes van de 'Seven Eleven'-keten. Bangkok is een bruisende stad met grote contrasten, ik heb nog nooit zulke grote en overdadige shoppingmalls gezien maar aan de andere kant slapen er 'snachts mensen op straat. Je kunt hier naar het verschrikkelijke khao San road om je vol te gieten met bier en je een ongeluk te kopen aan namaakkleding of een tatoeage te laten zetten maar aan de andere kant hoef je weinig moeite te doen om het 'echte' Bangkok te zien.
Via een tip van mijn reisgenote Karina kwam ik uit bij Phiman Waterview Guesthouse. Phiman is een oase van rust in deze hectische stad. Misschien is het nog het best te vergelijken met een europese hippiekolonie/kraakcommune en er hangt hier veel kunst en er wonen hier veel kunstenaars. Het guesthouse is gelegen aan de Chao Praya rivier welke overdag verkoeling biedt en 's avonds is het hier gezellig om met anderen aan het water te zitten. Het waterpeil is imiddels een stuk lager maar de eerste keer dat ik hier kwam was de rivier zo hoog dat de omliggende steegjes en huisjes twee keer per dag onder water stonden. Vandaar dat er loopplanken door de steegjes lopen zodat je droge voeten kunt houden.
De eerste keer in Bangkok heb ik een oude reisgenoot uit Laos (Michael) weer ontmoet en na een paar dagen kwamen Chris en Thirza ook naar Bangkok. Met hen heb ik Bangkok een beetje ontdekt waarna we samen zijn doorgereisd naar Koh Phi Phi. Koh PP is enorm toeristisch en vrij klein dus ik zou het niet direct aanraden, maar toch heb ik er een hele leuke tijd gehad. We zijn een aantal keer naar een strand geweest en hebben een dag een uitstapje met een boot gemaakt. Ook heb ik voor het eerst in een hele lange tijd weer eens goede muziek gehoord tijdens het uitgaan.
Na Koh PP ben ik met de boot naar Phuket gevaren waar mijn achterneven wonen. Mijn achterneef Evert werkt op een olieboorschip en kan met zijn salaris een vorstelijk leven leiden in Phuket. Gezellig om er even te zijn en weer wat typisch Nederlandse dingen te eten. Helaas kreeg ik de griep op de tweede dag dat ik er was dus heb ik veel tijd slapend op de bank doorgebracht. Mijn achterneven zijn bevriend met lokale vissers met een niet-thaise achtergrond (eerder verwant aan maleisiers) die zichzelf de sea gypsies noemen. Het waren vriendelijke mensen die ik een aantal keer gezien heb en we zijn ook op een van hun lokale feesten geweest (verplicht meedansen en meedrinken). Toen ik enigszins hersteld leek te zijn besloot ik verder te reizen naar Chiang Mai in noord-Thailand. Omdat het twee lange airconditioned busritten van meer dan 12 uur waren en omdat ik nog niet helemaal hersteld was denk ik dat ik tijdens deze reis een nare keelontsteking heb opgelopen.
In Chiang Mai heb ik niet heel veel gedaan maar ik heb hier wel een goede vriend van mijn vader ontmoet en we zijn samen met zijn (japanse) vriendin naar een japans restaurant geweest waar ik misschien wel het beste Japanse eten ooit heb gegeten.
Vanuit Chiang Mai vertrok ik voor de tweede maal naar Vientiane om te proberen werk te zoeken en zat mijn reis er, althans voorlopig, op.
De tweede keer dat ik in Laos was ben ik voor een maand alleen in Vientiane gebleven. Ik heb een pak laten aanmeten mijn CV geupdate en heb ongenodigd een conventie over clusterbommen bezocht om te proberen werk te vinden maar het mocht allemaal niet baten. NGO's rectruteren vaak uit hun eigen land en als ze al mensen op lokatie zoeken zijn dat vaak (goedkopere en de lokale taal machtige) locals. Ik heb wel een fijne tijd gehad want ik heb veel interessante mensen ontmoet, waaronder reizigers die ik eerder en heel ver weg (Iran, Oezbekistan) al tegen was gekomen. Ook was het fijn om Apple weer te zien, het meisje dat ik eerder in Laos ontmoet had. Ik ben een dag naar een festival in haar dorp geweest en ben daarna op de rijstboerderij van haar ouders blijven slapen. Het volgende weekend is ze mij op komen zoeken in Vientiane en we hadden wederom een fijne tijd. Op de dag dat ze terug zou gaan naar haar dorp kreeg ze een telefoontje dat haar Australische verblijfsvergunning toegekend was en inmiddels zit ze dus in Australie. Jammer dat we dus afscheid moesten nemen maar begrijpelijk vanuit haar kant en bovendien hadden we om veel redenen geen toekomst samen.
Omdat mijn Laotiaanse visum verliep besloot ik eieren voor mijn geld te kiezen en om te proberen om dan maar werk in Bangkok te zoeken. Werk vinden in Bangkok was ook lastig. Ik heb diverse malen mijn CV gestuurd en ben in pak bij een aantal talenscholen langsgeweest maar ik heb niet een reactie teruggehad. Toch heb ik ook in Bangkok een fijne tijd gehad en weer oude medereizigers ontmoet en nieuwe vrienden gemaakt.
Inmiddels ben ik in Nakhon Sri Thammarat een belangrijke en oude plaats in het zuiden van Thailand (de Nederlanders hadden hier ooit een handelspost). Een oude reisgenoot heeft hier een baan als leraar engels gevonden en heeft hier een goed leven. Hij heeft me uitgenodigd om hier met de Kerst langs te komen. Samen met een meisje uit Argentinie ben ik hier in de ochtend van eerste kerstdag aangekomen. Het meisje uit Argentinie, Lucia, is erg jong en nooit eerder in Azie geweest. Ze was bij aankomst in Bangkok nogal overweldigd door de nieuwe indrukken en het ging niet helemaal goed met haar dus ik bood haar aan om tijdens de kerst samen met mij naar het zuiden te reizen. Inmiddels gaat het beter met haar en morgen gaat ze haar eigen weg. In Nakom Sri Thammarat wonen een aantal jonge 'expats' die met name leraar Engels zijn en ze zijn duidelijk erg van het leven aan het genieten. Ze leven hier voor weinig in kasten van huizen en ze gaat in het weekend vaak naar een van de nabijgelegen eilanden om te feesten. Tijdens eerste kerstdag zijn we uitgenodigd voor een Kerstontbijt en later voor een Kerstdiner in een ander huis. Toch nog een beetje een kerstgevoel ondanks het gebrek aan sneeuw hier ;)Gisteren (tweede kerstdag) zijn we naar een waterval geweest. Verbluffend mooi en uitstekend om te zwemmen.
Ik twijfel nog wat ik zal doen met oud & nieuw ga doen. Ik kan een braziliaanse vriend opzoeken op Koh Tao of ik kan met de lokale expats mee naar Koh Pha Ngan, beide eilanden waar feesten worden georganiseerd. Ook ben ik bijna door mijn geld heen en twijfel ik over wat ik zal doen in de nabije toekomst. Ik zou hier werk kunnen zoeken, er zijn hier namelijk banen en het leven is hier een stuk aangenamer dan in Bangkok. Aan de andere kant is mijn geld dus bijna op en zal het lastig worden om te leven tot aan mijn eventuele eerste salaris en bovendien begin ik Nederland enigszins te missen. Ik besef me echter terdege dat het waarschijnlijk alleen de eerste 10 dagen leuk zal zijn, waarna de harde werkelijk(loos)heid zich zal aandienen. Om over de kou maar niet te spreken. Moeilijke beslissingen dus maar het is allemaal goed. We zien wel. Tenslotte wil ik iedereen een heel gezond en gelukkig 2011 wensen met evenveel mooie indrukken, belevenissen en ontmoetingen als ik in 2010 heb gehad!
maandag 1 november 2010
Iran!
Na lange tijd weer even een kort berichtje. Ik ben momenteel in Vientiane en alles gaat okee. Ik ben een tijdje ziek geweest, eerst een griepje en toen een keelonsteking. Nu ben ik hard aan het solliciteren want ik heb nog maar ongeveer twee weken om werk te vinden. Ik heb dus weinig tijd om mijn blog bij te werken. Bij deze dus mijn foto's uit Iran als zoethoudertje.
maandag 20 september 2010
zondag 19 september 2010
Een maand in Laos
Vanuit Siem Reap, Cambodja, een update over een mooie maand in Laos.
Zoals ik eerder verteld had heb ik in Houai Xai meegedaan met de gibbon experience. Een dure grap (250 dollar) maar wel een unieke kans om diep in het regenwoud te komen. Het principe van de Gibbon Experience is om toeristen op een verantwoorde manier in aanraking te laten komen met de jungle met behoud van de natuur en waarbij de lokale bevolking ook profiteert van het toerisme. Het gave aan de gibbon experience is dat er naast het vele hiken ook een aantal kabelbanen zijn (tot wel 2 kilometer lang) die je over de valleien in de heuvelachtige jungle transporteren. Het is echt supergaaf om hoog over de boomtoppen heen te zoeven. Vanwege het mistige en regenachtige weer was er soms weinig te zien anders dan de witte wolken om je heen en vaag in de diepte wat groen van de bomen. Op andere momenten zag je de jungle om je heen en de hoogte (soms wel 50 meter) waarop je over de valleien ging. 'S nachts sliepen we in een boomhut op ongeveer 20 meter hoogte vanwaar het uitzicht simpelweg verbluffend was. Vanwege het seizoen regende het wel bijna voortdurend, wat het erg zwaar maakte om door de jungle te hiken. Bovendien waren we steeds door en door nat en onze kleren wilden ook niet meer droog worden. Bij iedere wandeltocht waren er ook steeds mensen die bloedzuigers op hun enkels hadden zitten. Gelukkig kon ik ze steeds weghalen voordat ze me daadwerkelijk beten.
Op een gegeven moment nam ik een kabelbaan naar onze boomhut en doordat ik zo snel was en hard moest afremmen viel mijn camera uit het hoesje de diepte in. Ik moest hem dus samen met twee gidsen gaan halen. Er was echter geen pad naar de plek onder de boomhut. Misschien duurde het maar tien minuten om er te komen maar het was ongelofelijk zwaar. De route liep door een beekje en langs glibberige hellingen zonder houvast. Bij terugkomst was ik volledig uitgeblust en had ik vier bloedzuigers op mijn enkels. Ik besefte mij toen dat ik het niet lang zou uithouden alleen in de jungle. Gelukkig heeft mijn camera de val overleefd.
Toen we na twee nachten de jungle weer uitkwamen na een wandeltocht van drie uur bleek dat de jeep die ons gebracht had ons niet kon komen ophalen vanwege het regenachtige weer. Dit betekende dat we nog eens 4 uur naar de grote weg moesten wandelen over een glibberige modderige weg over hoevels en door riviertjes. We waren dus uitgeblust aan het einde van de dag. Tijdens de gibbon experience heb ik naast een engels stel ook Chris en Matt ontmoet uit Melbourne en sindsdien reis ik al langer dan een maand min of meer met ze op. Soms ga ik naar een andere plaats of vertrek ik wat eerder maar we komen elkaar toch steeds weer tegen. Samen met nog een aantal anderen die we ook steeds weer tegen komen is het vaak gezellig en het is best jammer dat we over een tijdje allemaal weer onze eigen weg gaan.
Na de gibbon experience ben ik met de boot van Hua Xai over de Mekong rivier naar Luang Prabang gegaan. Deze tocht duurt twee dagen met tussenstop en overnachting in het plaatsje Pak Beng. Het was erg mooi om de ongerepte bossen langs de oevers van de Mekong te zien en eigenlijk was het best vreemd om te zien dat er maar zo weinig bebouwing en ontwikkeling in Laos is.
Luang Prabang is misschien wel de mooiste stad van Zuidoost Azie en het is tevens een Unesco World Heritage site. De stad wordt aan twee kanten omgeven door rivieren en er is een heuvel (uiteraard met tempels) in het midden van de stad. Verder staan er door de hele stad een aantal belangrijke monumentale tempels en veel oude Franse koloniale gebouwen. In de omgeving zijn ook een aantal mooie watervallen waar het ook mogelijk is om te zwemmen. In Luang Prabang kwam ik ook geheel toevallig Chris Schut tegen, een oude klasgenoot van de middelbare school. Ik wist wel dat hij en zijn vriendin Thirza op reis zouden gaan omdat hij in mijn oude stamkroeg/disco in Harderwijk werkte en ik hem met kerstmis nog gesproken heb, maar we hadden totaal niet verwacht dat we elkaar tegen zouden komen. We hebben later in Vientiane afgesproken maar daarover later meer.
Na Luang Prabang ben ik naar Vang Vieng gereisd. Ondanks zijn verbluffend mooie omgeving een beetje te vergelijken met Yangshuo in China (zie eerdere foto's en blogberichten), staat Vang Vieng bekend als een 'party place'. De hoofdattractie van Vang Vieng is het zogenaamde 'tuben', het in een tractorbinnenband afzakken van een rivier waarlangs allemaal bars staan waar je voor weinig veel kunt drinken. Ook zijn er allemaal slingers en glijbanen die je in de rivier lanceren. Misschien is dit alles niet geheel cultureel verantwoord maar ik vond toch dat ik het meegemaakt moest hebben, en het was, moet ik eerlijk bekennen, best leuk. Ik heb het wel enigzins rustig aan gedaan omdat er veel (ernstige) ongelukken gebeuren vanwege de mate van beschonkenheid van veel toeristen. Bovendien is de stroming in de rivier best pittig met allerlei rotsen en ook zijn de slingers en glijbanen totaal niet veilig. Ambulances of reddingsbrigades zijn er niet in Vang Vieng. Vanwege de niet zo frisse waterkwaliteit in Vang Vieng heb ik ook een oogingfectie 'pink eye' opgelopen, net zoals ongeveer 75 procent van de andere reizigers.
Na Vang Vieng ben ik naar Vientiane, de hoofdstad van Laos, afgereisd omdat ik daar met Chris en Thirza had afgesproken. Op zich is Vientiane maar een klein en rustig plaatsje (250000 inw) en er is niet superveel te doen. Toch is het leven er denk ik vrij aangenaam vanwege de vele westerse en fusion restaurants, naast de lokale restaurants en foodstalls natuurlijk. Ook zijn er supermarkten en engelse boekhandels. Er wonen ook veel expats in Vientiane. In Vientiane heb ik een paar hele leuke dagen gehad. We zijn ondere andere naar een traditioneel Laotiaans kruidenstoombad (oa. met citroengras) geweest met massage achteraf, in een gammel houten huisje bij een tempel. Niet duur en heel ontspannend.
We zijn ook naar de enige bowlingbaan in Laos geweest en we zijn een aantal keer uitgeweest. Toen we op een avond uit waren heb ik ook een heel leuk Laotiaans meisje ontmoet en zij is onder andere de reden waarom ik van plan ben om over een paar weken terug te keren naar Vientiane om daar werk te zoeken. De laatste dag in Vientiane ben ik met Sunisa (of Apple, haar engelse naam) naar een (boeddhistische) tempel geweest om te bidden voor voorspoed en een veilige reis, heel bijzonder.
Na vientiane ben ik met de nachtbus naar Don Det in het zuiden van Laos gegaan. Het was een sleeper-bus en toen ik binnekwam was ik aanvankelijk aangenaam verrast want de bedden waren ongeveer even groot als een eenpersoonsbed, helaas bleek dat ik mijn bed moest delen met een vreemdeling. Don Det is een van ongeveer 4000 eilanden in de Mekong rivier waar het heerlijk relaxen is in een hangmatje aan de waterkant. Verder is er weinig te doen en zijn de faciliteiten vrij eenvoudig, zo is het water uit de douche eigenlijk water uit de (vervuilde) Mekong. Helaas moest ik hier na twee dagen alweer weg omdat mijn Lao visum verliep.
Al met al heb ik een hele fijne tijd in Laos gehad vooral door de mooie ongerepte natuur en de vriendelijke mensen, toch een groot verschil met andere landen. Het had ook te maken met de andere reizigers die ik onderweg ontmoet heb.
Nu ben ik dus in Cambodja maar daar schrijf ik in een ander blogbericht wel over. Het plan is om morgen naar Thailand te gaan. Ik weet nog niet precies welke richting ik eerst op zal gaan maar ik wil naar Bangkok om een laptop te kopen, welke ik nodig zal hebben als ik ergens werk wil vinden en als ik me wil vestigen. Ik wil ook naar Chiang Mai om een vriend van mijn vader te ontmoeten en om Yoga te doen en ik wil ook nog naar Phuket om een neef van mijn moeder te ontmoeten. Allemaal uithoeken van het land en ik moet over ongeveer 2 weken van mezelf op zoek naar werk. Ik heb dan 1 maand om werk te zoeken (voordat het geld op is;). Het zal waarschijnlijk het makkelijkst zijn om een baan als engelse leraar te vinden maar er zijn ook een hoop NGO's actief in Vientiane en veer een van hen werken lijkt me helemaal perfect.
In de volgende blogberichten zal ik een beschrijving geven van mijn tijd in Cambodja en Thailand en over mijn (hopelijk succesvolle) banenjacht in Vientiane.
Zoals ik eerder verteld had heb ik in Houai Xai meegedaan met de gibbon experience. Een dure grap (250 dollar) maar wel een unieke kans om diep in het regenwoud te komen. Het principe van de Gibbon Experience is om toeristen op een verantwoorde manier in aanraking te laten komen met de jungle met behoud van de natuur en waarbij de lokale bevolking ook profiteert van het toerisme. Het gave aan de gibbon experience is dat er naast het vele hiken ook een aantal kabelbanen zijn (tot wel 2 kilometer lang) die je over de valleien in de heuvelachtige jungle transporteren. Het is echt supergaaf om hoog over de boomtoppen heen te zoeven. Vanwege het mistige en regenachtige weer was er soms weinig te zien anders dan de witte wolken om je heen en vaag in de diepte wat groen van de bomen. Op andere momenten zag je de jungle om je heen en de hoogte (soms wel 50 meter) waarop je over de valleien ging. 'S nachts sliepen we in een boomhut op ongeveer 20 meter hoogte vanwaar het uitzicht simpelweg verbluffend was. Vanwege het seizoen regende het wel bijna voortdurend, wat het erg zwaar maakte om door de jungle te hiken. Bovendien waren we steeds door en door nat en onze kleren wilden ook niet meer droog worden. Bij iedere wandeltocht waren er ook steeds mensen die bloedzuigers op hun enkels hadden zitten. Gelukkig kon ik ze steeds weghalen voordat ze me daadwerkelijk beten.
Op een gegeven moment nam ik een kabelbaan naar onze boomhut en doordat ik zo snel was en hard moest afremmen viel mijn camera uit het hoesje de diepte in. Ik moest hem dus samen met twee gidsen gaan halen. Er was echter geen pad naar de plek onder de boomhut. Misschien duurde het maar tien minuten om er te komen maar het was ongelofelijk zwaar. De route liep door een beekje en langs glibberige hellingen zonder houvast. Bij terugkomst was ik volledig uitgeblust en had ik vier bloedzuigers op mijn enkels. Ik besefte mij toen dat ik het niet lang zou uithouden alleen in de jungle. Gelukkig heeft mijn camera de val overleefd.
Toen we na twee nachten de jungle weer uitkwamen na een wandeltocht van drie uur bleek dat de jeep die ons gebracht had ons niet kon komen ophalen vanwege het regenachtige weer. Dit betekende dat we nog eens 4 uur naar de grote weg moesten wandelen over een glibberige modderige weg over hoevels en door riviertjes. We waren dus uitgeblust aan het einde van de dag. Tijdens de gibbon experience heb ik naast een engels stel ook Chris en Matt ontmoet uit Melbourne en sindsdien reis ik al langer dan een maand min of meer met ze op. Soms ga ik naar een andere plaats of vertrek ik wat eerder maar we komen elkaar toch steeds weer tegen. Samen met nog een aantal anderen die we ook steeds weer tegen komen is het vaak gezellig en het is best jammer dat we over een tijdje allemaal weer onze eigen weg gaan.
Na de gibbon experience ben ik met de boot van Hua Xai over de Mekong rivier naar Luang Prabang gegaan. Deze tocht duurt twee dagen met tussenstop en overnachting in het plaatsje Pak Beng. Het was erg mooi om de ongerepte bossen langs de oevers van de Mekong te zien en eigenlijk was het best vreemd om te zien dat er maar zo weinig bebouwing en ontwikkeling in Laos is.
Luang Prabang is misschien wel de mooiste stad van Zuidoost Azie en het is tevens een Unesco World Heritage site. De stad wordt aan twee kanten omgeven door rivieren en er is een heuvel (uiteraard met tempels) in het midden van de stad. Verder staan er door de hele stad een aantal belangrijke monumentale tempels en veel oude Franse koloniale gebouwen. In de omgeving zijn ook een aantal mooie watervallen waar het ook mogelijk is om te zwemmen. In Luang Prabang kwam ik ook geheel toevallig Chris Schut tegen, een oude klasgenoot van de middelbare school. Ik wist wel dat hij en zijn vriendin Thirza op reis zouden gaan omdat hij in mijn oude stamkroeg/disco in Harderwijk werkte en ik hem met kerstmis nog gesproken heb, maar we hadden totaal niet verwacht dat we elkaar tegen zouden komen. We hebben later in Vientiane afgesproken maar daarover later meer.
Na Luang Prabang ben ik naar Vang Vieng gereisd. Ondanks zijn verbluffend mooie omgeving een beetje te vergelijken met Yangshuo in China (zie eerdere foto's en blogberichten), staat Vang Vieng bekend als een 'party place'. De hoofdattractie van Vang Vieng is het zogenaamde 'tuben', het in een tractorbinnenband afzakken van een rivier waarlangs allemaal bars staan waar je voor weinig veel kunt drinken. Ook zijn er allemaal slingers en glijbanen die je in de rivier lanceren. Misschien is dit alles niet geheel cultureel verantwoord maar ik vond toch dat ik het meegemaakt moest hebben, en het was, moet ik eerlijk bekennen, best leuk. Ik heb het wel enigzins rustig aan gedaan omdat er veel (ernstige) ongelukken gebeuren vanwege de mate van beschonkenheid van veel toeristen. Bovendien is de stroming in de rivier best pittig met allerlei rotsen en ook zijn de slingers en glijbanen totaal niet veilig. Ambulances of reddingsbrigades zijn er niet in Vang Vieng. Vanwege de niet zo frisse waterkwaliteit in Vang Vieng heb ik ook een oogingfectie 'pink eye' opgelopen, net zoals ongeveer 75 procent van de andere reizigers.
Na Vang Vieng ben ik naar Vientiane, de hoofdstad van Laos, afgereisd omdat ik daar met Chris en Thirza had afgesproken. Op zich is Vientiane maar een klein en rustig plaatsje (250000 inw) en er is niet superveel te doen. Toch is het leven er denk ik vrij aangenaam vanwege de vele westerse en fusion restaurants, naast de lokale restaurants en foodstalls natuurlijk. Ook zijn er supermarkten en engelse boekhandels. Er wonen ook veel expats in Vientiane. In Vientiane heb ik een paar hele leuke dagen gehad. We zijn ondere andere naar een traditioneel Laotiaans kruidenstoombad (oa. met citroengras) geweest met massage achteraf, in een gammel houten huisje bij een tempel. Niet duur en heel ontspannend.
We zijn ook naar de enige bowlingbaan in Laos geweest en we zijn een aantal keer uitgeweest. Toen we op een avond uit waren heb ik ook een heel leuk Laotiaans meisje ontmoet en zij is onder andere de reden waarom ik van plan ben om over een paar weken terug te keren naar Vientiane om daar werk te zoeken. De laatste dag in Vientiane ben ik met Sunisa (of Apple, haar engelse naam) naar een (boeddhistische) tempel geweest om te bidden voor voorspoed en een veilige reis, heel bijzonder.
Na vientiane ben ik met de nachtbus naar Don Det in het zuiden van Laos gegaan. Het was een sleeper-bus en toen ik binnekwam was ik aanvankelijk aangenaam verrast want de bedden waren ongeveer even groot als een eenpersoonsbed, helaas bleek dat ik mijn bed moest delen met een vreemdeling. Don Det is een van ongeveer 4000 eilanden in de Mekong rivier waar het heerlijk relaxen is in een hangmatje aan de waterkant. Verder is er weinig te doen en zijn de faciliteiten vrij eenvoudig, zo is het water uit de douche eigenlijk water uit de (vervuilde) Mekong. Helaas moest ik hier na twee dagen alweer weg omdat mijn Lao visum verliep.
Al met al heb ik een hele fijne tijd in Laos gehad vooral door de mooie ongerepte natuur en de vriendelijke mensen, toch een groot verschil met andere landen. Het had ook te maken met de andere reizigers die ik onderweg ontmoet heb.
Nu ben ik dus in Cambodja maar daar schrijf ik in een ander blogbericht wel over. Het plan is om morgen naar Thailand te gaan. Ik weet nog niet precies welke richting ik eerst op zal gaan maar ik wil naar Bangkok om een laptop te kopen, welke ik nodig zal hebben als ik ergens werk wil vinden en als ik me wil vestigen. Ik wil ook naar Chiang Mai om een vriend van mijn vader te ontmoeten en om Yoga te doen en ik wil ook nog naar Phuket om een neef van mijn moeder te ontmoeten. Allemaal uithoeken van het land en ik moet over ongeveer 2 weken van mezelf op zoek naar werk. Ik heb dan 1 maand om werk te zoeken (voordat het geld op is;). Het zal waarschijnlijk het makkelijkst zijn om een baan als engelse leraar te vinden maar er zijn ook een hoop NGO's actief in Vientiane en veer een van hen werken lijkt me helemaal perfect.
In de volgende blogberichten zal ik een beschrijving geven van mijn tijd in Cambodja en Thailand en over mijn (hopelijk succesvolle) banenjacht in Vientiane.
vrijdag 27 augustus 2010
Weer terug en morgen weer verder
Ik ben vandaag teruggekomen van de gibbon experience. Het was gaaf maar ook heel heel zwaar, maar daarover later meer. Morgen zak ik met de langzame boot de mekong rivier af om in twee dagen in Luang Prabang aan te komen, dus misschien kan ik pas over twee dagen pas weer internetten. In ieder geval ben ik moe maar nog niet voldaan dus ik ga nu even wat eten...
dinsdag 24 augustus 2010
3 dagen biet bereikbaar
Bij aankomst in Houa Xai heb ik meteen een ticket gekocht voor de gibbon experience. Een tocht van 3 dagen door de jungle waarbij je slaapt in hoge boomhutten en tussen deze hutten zijn kabelbaantjes. Niet goedkoop maar als het goed is wel de moeite waard. Hierover later meer....
Abonneren op:
Posts (Atom)